Rozdział 3

   Poranek w Forks nie różnił się niczym od wczesnego wieczoru. Te same szarawe niebo i chłodny wiatr, otulający konary drzew. Tylko świergot pojedynczych ptaków pojawiających się rano, był wyznacznikiem pomagającym rozróżnić porę dnia.

   W pokoju młodej amerykanki panował półmrok. Okno, które było szczelnie zamknięte, skutecznie tłumiło dźwięki dochodzące z dworu. Evelyn subtelnie poruszyła ręką, kładąc ją tuż przy głowie. Kąciki ust opuszczone w dół, jak i lekko zmarszczone czoło świadczyły o jej smutku. Nie było to żadną nowością. Zanim uniosła swoje delikatne powieki, przełknęła ślinę. Przez chwilę przyzwyczajała wzrok do panującej ciemności, by po chwili ujrzeć kontury drewnianych mebli, zdobionych mosiężnymi uchwytami. Dziewczyna podniosła się do pozycji siedzącej i skierowała nogi na podstarzałą podłogę, która pod wpływem nacisku jej stóp wydała charakterystyczne skrzypnięcie. Spojrzała na srebrną tarczę zegara, której wskazówki, w tamtej chwili, wskazywały godzinę siódmą trzydzieści. Eve szybko ubrała się i zeszła do kuchni. Na miejscu przygotowała sobie skromne śniadanie, po czym wróciła się do sypialni po plecak, o którym zapomniała. Pośpiesznie opuściła rodzinne domostwo, by zdążyć na czas. Przemierzała las pewnym i zdecydowanym krokiem, jednocześnie patrząc pod nogi, by znów nie potknąć się przypadkowo o korzeń wystający z ziemi. Drogę umilały jej piosenki zespołu Three Days Grace, których dziewczyna słuchała już od bardzo dawna.

– Nareszcie –  powiedziała pod nosem, gdy ujrzała sporych wielkości ceglany budynek, będący jej szkołą. Miejscem, do którego musiała przychodzić pięć razy w tygodniu, by wysłuchiwać bezsensownych rozmów rówieśników zakłócających przebieg lekcji. Gdyby nie oni, o wiele bardziej lubiłaby to miejsce.

– Cześć Evelyn – przywitała się jak zwykle, chyba jedna z najmilszych osób w tej szkole – Alice. Zawsze rozpromieniona blondynka o poszarzałych, niebieskich oczach. Na jej blado-różowych ustach bardzo często gościł szczery uśmiech. Ubierała się skromnie. Czarna spódnica przed kolano była niezbędną częścią jej garderoby. Na jej szczupłych nogach, odkąd Evelyn pamięcią sięga, zawsze gościły albo baleriny, albo podniszczone czarne trampki. Włosy miała ciągle spięte w wysokiego kucyka, a rzęsy malowała cieniutką warstwom tuszu. Dziewczyna nie licząc na odpowiedź ze strony brunetki, zaczęła kierować się w stronę schodów prowadzących do wnętrza placówki.

   Eve jeszcze chwilę stała przed wejściem do szkoły, gdy rozbrzmiał dzwonek oznajmiający rozpoczęcie zajęć.

– Widzimy się na lekcji – rzekła Alice, uprzednio odwracając się w stronę Simmons i udała się pośpiesznie do sali historycznej. Brunetka natomiast skierowała kroki w stronę szkolnych szafek. Wśród wielu czerwonych skrytek, szukała swojej o numerze 198. Po znalezieniu i wyciągnięciu z niej książek, udała się na lekcje chemii. Usiadła na tym samym miejscu, co zwykle, czyli w ostatniej ławce pod oknem. W sali siedzieli już wszyscy uczniowie. Niektórzy mierzyli dziewczynę swoim spojrzeniem, lecz ona na to nie reagowała. Przywykła do takiej reakcji na jej osobę. Wtem nieznośne piski i rozmowy ustąpiły miejsca błogiej ciszy. Do sali wszedł profesor. Jedynie na jego lekcjach panowała harmonia. Był to surowy i konsekwentny człowiek, aczkolwiek miły w stosunku do uczniów, którzy uważali na jego lekcjach. Mężczyzna przywitał się z uczniami, po czym zaczął sprawdzać obecność.

– Johnson.

– Jestem.

– Smith.

– Obecny.

– Simmons – spojrzał na dziewczynę. Ta uniosła delikatnie dłoń, na znak obecności, po czym mężczyzna postawił w dzienniku haczyk.

– Fortescu – rozejrzał się po sali, poprawiając równocześnie swoje niesfornie układające się siwe włosy.

– Gdzież podziewa się pan Fortescu – chrząknął poirytowany - Chodzi do tej szkoły zaledwie trzy dni, a już sobie folguje. No nic. Otwórzcie podręczniki na stronie 214, dziś tematem naszej lekcji będą aminokwasy.

Poprawił swoje małe, kanciaste okulary i począł sporządzać notatkę na kredowej tablicy.

                                                                       ***

Po skończonych trzech pierwszych lekcjach, Eve udała się na dziedziniec. Usiadła na zimnych, kamiennych schodach i zaczęła czytać książkę. Po przeczytaniu zaledwie sześciu stron, odłożyła lekturę do plecaka. Jedna myśl nie dawała jej spokoju. Mianowicie, kim jest Fortescu? Z pewnością nowym uczniem, bo przecież dziewczyna zauważyłaby jego wcześniejszą obecność. Tłumaczyła sobie tą sytuację faktem, iż nie było jej w szkole ponad tydzień, ponieważ chorowała. Tak, to ma sens. Z tą myślą wstała i udała się na lekcję biologii, która miała rozpocząć się za dwie minuty. Z uwagi na to, że placówka była dość duża, dziewczyna musiała iść szybkim krokiem, by zdążyć na czas. Przemierzając jeden ze szkolnych korytarzy, w pewnym momencie poczuła pulsujący ból w klatce piersiowej i głowie. Chwilę później znajdowała się na ziemi.

– Najmocniej przepraszam. Śpieszyłem się – odezwał się zakłopotany chłopak. Evelyn uniosła głowę, w celu sprawdzenia, kim jest osoba, która ją potrąciła. Wtem wybałuszyła oczy ze zdumienia, a jej wargi lekko się rozwarły. Ujrzała parę czarnych jak węgiel oczu, w których gościły drobne iskierki. Doskonale znała te tęczówki. To ten sam chłopak... Te samo przeszywające spojrzenie i seksowne rysy twarzy. Teraz jednak nie wyglądał tak przerażająco, jak tamtego dnia w lesie. Tylko, co on tu robi? 

– Evelyn, zapraszam na lekcje - Dziewczyna usłyszała skrzeczący, nieprzyjemny dla ucha głos nauczycielki biologii - pani Simon. Przetarła odruchowo oczy i spojrzała w miejsce, w którym stoi tajemniczy chłopak, a raczej stał, ponieważ teraz znajdowało się tam jedynie powietrze. Kompletnie zbiło ją to z tropu. Czyżbym miała zwidy? Zdezorientowana pośpiesznie weszła do sali i zajęła trzecią ławkę w środkowym rzędzie. Rozłożyła potrzebne książki na ławce, po czym poczęła słuchać profesor Simon, opowiadającej o genetyce, będącej tematem dzisiejszej lekcji. Jednak nie była w stanie skupić się na informacjach, jakie chciała przekazać pani profesor. W jej głowie wciąż wisiał obraz przystojnego bruneta, o intrygujących, czarnych oczach. Kompletnie nie rozumiała swojego zachowania i przesadnej fascynacji jego osobą. A może to wytwór mojej wyobraźni? Przez tą samotność zaczynam tracić zmysły…

   Lekcja dobiegła końca. Uczniowie wyszli z sali w ekspresowym tempie. Evelyn zgarnęła ze stołu wszystkie swoje rzeczy i włożyła je do czarnego, skórzanego plecaka. Mijając ławki, spojrzała na panią Simon, siedzącą przy biurku, która przeglądała dziennik należący do jej klasy. Dziewczyna już miała wychodzić, gdy do jej uszu dobiegł skrzekliwy głosik nauczycielki. Momentalnie stanęła w miejscu i powoli odwróciła się w stronę biolożki.

Eve, sprawdziłam twój test, który pisałaś tydzień temu. Dostałaś z niego ocenę bardzo dobrą. Powiem ci coś, co i tak pewnie od dawna wiesz. Bardzo pozytywnie wyróżniasz się na tle klasy. Mimo, że jesteś bardzo wycofana ze społeczeństwa, to drzemie w tobie niesamowity potencjał. Szkoda byłoby go zmarnować – uśmiechnęła się lekko.

Amerykankę bardzo zaskoczyło to wyznanie. Pani Simon zawsze uważana była za osobę nieprzyjemną, wydającą się nie lubić młodzieży. Przynajmniej dla większości uczniów.

  Dziewczyna odpowiedziała nauczycielce bladym uśmiechem, który był nieco wymuszony i udała się w stronę drzwi wyjściowych. Po przekroczeniu progu, jej nos zaatakowała woń potraw, przygotowywanych na stołówce. Dziewczyna od razu ruszyła w stronę, z którego dochodził zapach. Wbrew pozorom jedzenie tam nie było niezjadliwe, wręcz przeciwnie. Wszystkie posiłki były naprawdę smaczne. Było tak za sprawą wspaniałego kucharza, pana Jeremy’ego – człowieka żyjącego pasją. Sześćdziesięciopięciolatek wiele serca wkładał w swoją pracę, za co był powszechnie szanowany w całej szkole.

– Dla panienki to, co zwykle? – Spytał uprzejmie starszy mężczyzna. Ta jedynie kiwnęła głową i odebrała od Jeremy’ego swój posiłek. Usiadła przy stole oddalonym nieco od pozostałych. Zawsze siadała sama. Od czasu do czasu ktoś się do niej przysiadał, jednak szybko rezygnował z jej towarzystwa, gdyż nie potrafił znieść milczenia Eve. Rozumiała to. W końcu, kto by chciał jeść w towarzystwie takiej osoby, jak ja?

 Jej rozmyślanie przerwał męski, zachrypnięty głos. Zapach jego cudownie intensywnych perfum, roznosił się wokół, wprowadzając Evelyn w błogi stan. Dziewczyna odwróciła się. Ujrzała po raz kolejny tego samego chłopaka. Odruchowo wróciła do swojej poprzedniej pozycji, powtarzając, że jest on tylko i wyłącznie wytworem jej wyobraźni. Po chwili poczuła delikatny dotyk na skórze jej dłoni. Na ten gest momentalnie zacisnęła rękę w pięść.

– Znajdź mnie – powiedział jej na ucho i wręczył biały skrawek papieru, po czym bez słowa odszedł. Dziewczyna była zszokowana całą sytuacją. Wiedziała jedno. Ten chłopak istnieje naprawdę i nie jest wytworem jej fantazji. Ale czego on chce?

Nerwowo odgięła, poskładaną kartkę i przeczytała dane na niej zapisane. „22 Mayberry Street” Kojarzyła tą ulicę. Bywała tam niekiedy, gdy odwiedzała ciotkę, póki ta nie zmarła.

Postanowiła tam pójść, jeśli tylko znajdzie w sobie tyle siły. Teraz musiała wszystko starannie sobie przeanalizować. Poukładać w głowie wszystkie wydarzenia i rozmieścić je w odpowiednich szufladkach.

W pośpiechu opuściła szkołę i skierowała się na przystanek autobusowy. Pojazd nadjechał zgodnie z rozkładem i po dwudziestu minutach Eve dojechała na miejsce. Z przystanku ruszyła pewnym krokiem w stronę lasu. Ujrzawszy swój dom, mimowolnie uśmiechnęła się. Otworzyła zamek w drzwiach kluczem umieszczonym pod wycieraczką i udała się do swojego pokoju. Rozłożyła swoje ciało na wygodnym łóżku i wyjęła ze spodni skrawek papieru, podarowany przez chłopaka. „22 Mayblerry Street” – powtórzyła kilkakrotnie wpatrując się w bialutki sufit.